Het was begonnen als een drie-jarig experiment om een deel van het terrein van de dahliavereniging vrij te geven voor het gebruik ervan voor moestuinen. De interesse in dahliatuinen was jaar na jaar teruggelopen en helaas bleven er te veel dahliatuintjes onverhuurd.

Experiment

Dit was jammer voor het verenigingsleven, maar het was ook een belasting voor de tuincommissie die de onverhuurde tuinen toch gingen inpoten en onderhouden. Lege tuinen zijn immers geen aantrekkelijk gezicht.

Onze (toen nieuwe) voorzitter Max had toevallig een artikel in de krant gelezen over het tekort aan moestuinen in stedelijke gebieden. Ondanks dat er altijd een streng beleid geweest was om uitsluitend dahlia’s te telen, stelde hij toch een beleidsverandering voor om moestuinen toe te laten.

De eerste moestuinen die in 2013 vrij werden gegeven bestonden uit een rij dubbele dahliatuinen in de strook die grenst aan het hek tussen de vereniging en de voormalige mbo-school. Het daarop volgende jaar kwam er een tweede strook moestuinen bij.

Groot succes

Het bleek een gouden greep te zijn geweest. Het aantal overhuurde tuinen daalde drastisch (voor de moestuinen kwam zelfs een wachtlijst) en het verenigingsleven kreeg een nieuwe boost. Mensen die een moestuin onderhouden zijn immers vaak aanwezig op de tuin, ook in de periodes dat de dahliatuintjes in ruste zijn. De algemene betrokkenheid van de leden met de vereniging werd groter.

Deze betrokkenheid was niet alleen sociaal, maar ook heel praktisch. De kwaliteit van de bodem kwam onder de loep te liggen. Na decennia van monocultuur (jaar na jaar uitsluitend dahlia’s telen op dezelfde plaats) was het niet simpel om deze grond direct geschikt te maken voor het telen van groentes. De inspanningen voor bodemverbetering die de moestuiners deden werden algauw ook toegepast op de donateurstuinen. Dit zijn de dahliatuinen waar de dahlia’s worden gekweekt die bestemd zijn voor de donateurs en de leden zonder tuin van de vereniging.

Drie jaar later werd op de ALV (algemene ledenvergadering) geconcludeerd dat het experiment zo succesvol was verlopen, dat de moestuinen een officiële status zouden krijgen. Dit hield ook in dat er een statutenwijzing moest komen. Dit werd nog even een taai traject voor het Bestuur om dit organisatorisch correct te regelen met de notaris en de nieuwe statuten opnieuw aan de leden voor te leggen in een speciaal daarvoor uitgeroepen extra ALV.

Inmiddels is alles achter de rug en heeft ons logo een mooie ondertitel gekregen: