Altijd weer leuk om aan te beginnen, het schatgraven in eigen tuin. Zestien kleine onooglijke piepertjes gingen in maart de grond in. En wat zou nu mijn oogst zijn?

Aardappels

Dit is het lapje grond waar ze liggen. Niet slecht toch? Ziet er mooi uit  met de kleurige Cosmea. Hiervoor stonden er aardappels te bloeien, maar die zijn inmiddels verdwenen. De bloemen  en pompoenen van er naast, maken haast met de lege ruimte compleet over te nemen. Maar onder de grond, dat hoop ik ten minste, ligt het nog vol met aardappels.

In maart zijn er zestien kleine aardappeltjes de grond ingegaan. Eerst twee weken in twee lege eiderdozen, thuis in het raamkozijn van de dakkapel, volop genieten van het licht, om kleine stevige uitlopers te vormen. En toen rond 14 maart de grond in gegaan. Kuiltje graven, wat as en koemestkorrels erbij, aardappeltje er bovenop en dichtstoppen. 

Heel wat maanden verder krijgen ze weer aandacht. We beginnen met het weghalen van de bloemen en uitlopers van de pompoen. De lange  niet te temmen pompoenscheuten worden afgesneden, want de kleine pompoentjes die hier nog aan zitten krijgen niet meer genoeg tijd om uit te groeien tot een stevige pompoen. Wat nu tevoorschijn komt is mijn schatkaart. Op regelmatige afstand zijn de zestien stokjes te zien.

Van joekels tot kleine krieltjes…

De stokjes die mij aanwijzen waar de aardappels zitten. En dan begint het echte werk. De schep er in  en graven maar. De eerste steek is direct raak. In de grond zitten inderdaad aardappels. In verschillende maten, van joekels tot kleine krieltjes. Iedere plant levert wel gemiddeld zo’n zeven aardappels op, soms ook veel meer.

Dit jaar een mooie oogst, geen aangebeten of rotte exemplaren er tussen. Het is een dankbaar gewas om in de grond te stoppen. Weinig werk eraan en veel plezier ervan. En uit ervaring weet ik dat ze veel zachter smaken dan de aardappels uit de winkel. Ik breng twee volle tassen met eigen piepers mee naar huis. Voor een kleine aardappeleter als ik, genoeg voor de komende winter.